Uit de spanning tussen materiaal en thema ontstaat dan het sculpturale: de grondstof die van binnen uit met alle kracht werd vormgegeven, is hard en star, maar in hun roerloosheid zijn de beelden – soms speels, soms uitdagend of hautain – altijd elegant en sierlijk.
Toch zijn zij vastgezet in hun beweging, en ontlenen zij hun dynamiek en hun bedrieglijke souplesse aan de consequente drapering van hun haast mythische huid.

Ook in de assemblages spelen vrouwen een hoofdrol. In een tweedimensionale wereld duiken zij op als driedimensionale schimmen, of lijken zij te verdwijnen in een niet te specificeren landschap. Zij bestaan bij de gratie van het eeuwige gevecht tussen man en vrouw, tussen beeldhouwer en beeld, of tussen dichter en gedicht.

De gedichten, die vaak een wezenlijk onderdeel zijn van de assemblages, vatten deze spanning samen, of roepen ze op. Soms ontstaan de gedichten naar aanleiding van de beelden, soms halen de assemblages hun inspiratie in de beeldentaal van de gedichten. Altijd ontstaat een intrigerende wisselwerking tussen het visuele en het tekstuele, en speelt het creatieve werk van beeldhouwer en van dichter boeiend op elkaar in.

Michel Janssens heeft zich in de loop der jaren een vormentaal opgebouwd waarin kracht en tederheid, welving en snijrand belangrijke tegenspelers blijven in een fascinerende en voortdurende confrontatie.